Początek lat 70. XX w. także w Polsce przyniósł zwiększenie popularności i dostępności kaset magnetofonowych. Oczywiście w Polsce nie prowadzono jeszcze wówczas ich masowej produkcji, ale co najmniej od 1972 r. czyste kasety produkowane były pod nazwą ą ZWS „Stilon” w zakładach chemicznych Stilon w Gorzowie Wielkopolskim na bazie taśmy sprowadzanej z RFN (przypuszczalnie była to taśma BASF lub AGFA). Od tego samego czasu państwowy koncern Polskie Nagrania wytwarzał też taśmy nagrane (do końca 1972 r. ukazało się 14 tytułów takich nagrań).
Na rynku światowym funkcjonowały dwa rodzaje kaset: 1) kasety kompaktowe tzw. compact cassette (CC) wynalezione w 1963 r. przez firmę Philips i popularne w krajach Europy Zachodniej oraz 2) kasety magnetic cartridge tape wynalezione w pierwotnej formie już w 1953 r., a udoskonalone w 1962 r. jako 4 ścieżkowa taśma tzw. cartridge (od 1966 r. 8. ścieżkowa) tzw. nieskończona popularna w Stanach Zjednoczonych i Japonii.
W związku z tym Autor tego artykułu przedstawił dane o obu tych nośnikach aby nie pozbawiać polskiego Czytelnika wiedzy o najnowszych technologiach w fonografii. Pomimo tego i tak szerzej przedstawiono kasetę kompaktową Philipsa, co było słuszne, bo to ona w przyszłości na 20 lat zdominowała rynek muzyczny na świecie. Stało się tak dlatego, ze kaseta magnetofonowa stała się podstawowym nośnikiem tzw. mniejszych rynków muzycznych (w tym polskiego), bo była tańsza niż płyty winylowe, a przez bardziej dostępna dla biedniejszych społeczeństw.
Powyższy artykuł przestawia stan wiedzy o niej w Polsce okresu PRL przed upowszechnieniem się tego nośnika.
